Για τον προδοτικό τους αγώνα στο Β παγκόσμιο πόλεμο πολλοί γνωρίζουν, αλλά αρκετοί προσπαθούν να το αντιστρέψουν σε επαναστατικό αγώνα και αγώνα απελευθέρωσης. Η αλήθεια είναι ομως οτι οι επαναστάτες κομμουνιστες, αυτοί οι μαχητές του κακού, οι πολεμιστές της πατρίδας που πανω απο ολα είχαν την Ελληνική σημαία. Αυτοί που άκουγαν Γερμανό και γύριζαν τα μυαλά τους ...ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΡΑ ΕΧΘΡΟΥΣ...
Παρακάτω σας παραθέτουμε πολλές μαρτυρίες απο δήθεν επαναστάτες του ΚΚΕ, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ κλπ.
«Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη, ώσπου “να τα βροντήξουν”... Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρόνας, τους έδιναν κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου...».
(Στέφανος Λιόλιος, δήμιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ)
«Στην Απάνω Μεσσήνη, ρίχναμε πολύ διαφωτιστικό υλικό. Θέλαμε να σπάσουμε τον πάγο του πληθυσμού και την “ηττοπάθειά” του. Τον καλούσαμε να πάρει θέση. Η Οιχαλία είναι ένα μεγάλο κεφαλοχώρι της Απάνω Μεσσήνης. Κάθε Κυριακή γίνεται εκεί μεγάλο παζάρι, που εξυπηρετεί τον πληθυσμό της Μεσσηνίας—Αρκαδίας. Ένα Σάββατο βράδυ, μπήκε ένας λόχος μας στο χωριό, κατά τον Οκτώβριο 1948. Όπου υπήρχε μαγαζί ανοίχτηκε, από τσαγκάρικο, εμπορικό, μέχρι φαναρτζίδικο. Γιόμισαν οι δρόμοι του χωριού σπασμένες πόρτες, τζάμια, παραθυρόφυλλα. Ούτε ένας κάτοικος δεν βγήκε στο παράθυρο να διαμαρτυρηθεί. Χάλαγε ο κόσμος από τους βρόντους της βαριάς και από το τρίξιμο των λοστών. Όσοι χωριάτες, άλλων μακρινών χωριών, είχαν πάει από βραδύς στην Οιχαλία, με τις πραμάτειες των, και είχαν πλαγιάσει στους δρόμους, τσαλαπατήθηκαν και οι ίδιοι και οι πραμάτειες τους. Το πρωί-πρωί, βγήκε δειλά-δειλά ο πληθυσμός. Οι δρόμοι ήταν γιομάτοι γνέματα, μπογιές βαφής, πρόκες, καλαπόδια, τσαλαπατημένες ντομάτες και μελιτζάνες. Οι αντάρτες δεν είχαν αφήσει τίποτα στα μαγαζιά. Όσα δεν χρειάζονταν, τα πέταγαν στους δρόμους. Τ' άλλα χωριά, που ήρθαν πρωί στο παζάρι για να ψωνίσουν, βρήκαν γιομάτους τους δρόμους με προκηρύξεις μας. Ίσως να διάβαζαν και καμμιά. Περισσότερο, όμως, μελετούσαν και “θαύμαζαν” τα έργα μας. Φαίνεται πως τα έργα μας, μιλούσαν κατ' ευθείαν στην καρδιά και στον νου του λαού...».
(Γιάννης Καραμούζης, διαφωτιστής του ΚΚΕ)
«Ο Δημοκρατικός Στρατός έκανε επίθεση τη νύχτα, αιφνιδιαστικά σε χωριά και σε πόλεις και έπαιρνε ανεξέλεγκτα αγόρια και κορίτσια, έστω κι αν ακόμα το στόμα τους μύρισε γάλα. Οι μάνες έκρυβαν τα παιδιά τους στους αχερώνες, στα μπαούλα, μα οι αντάρτες τα βρίσκανε και τα παίρνανε μαζί τους στα βουνά. Από τη θαλπωρή του σπιτιού τους, από τη μητρική αγκαλιά, από την πατρική φροντίδα, βρίσκονταν μονομιάς σ' ένα κρύο αμπρί, στο χιόνι, στον παγωμένο αέρα του βουνού, στην πείνα. Και έπρεπε ο Δημοκρατικός Στρατός να πολεμήσει μ' αυτούς... Στις συσκέψεις που κάναμε στα διάφορα τμήματα με τις υπεύθυνες γυναικών των ταγμάτων, των λόχων, των ταξιαρχιών, μαθαίναμε ότι οι μικρές κοπέλες των 13, 14 και 15 χρονών, που τις επιστρατεύαμε, άμαθες και ανεκπαίδευτες όπως ήταν, σκοτώνονταν στις πρώτες μάχες, που τις στέλναμε. Η εντολή από “Πάνω” -από το Γενικό Αρχηγείο-, ήταν να τους καταδικάσουμε όλους σε θάνατο. Μας περίμεναν δύσκολες μάχες, έπρεπε με το μαχαίρι να τα σταματήσουμε όλα αυτά, έπρεπε να επιβάλουμε τιμωρία σκληρή προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό».
(Μαργαρίτα Λαζαρίδου, καπετάνισσα και «δικαστής» του ΔΣΕ)
Οι Τόποι της Φρίκης έχουν ταξινομηθεί με χρονολογική σειρά.
Σημαντικό γιά τον αναγνώστη είναι να έχει κατά νου, οτι για όλα αυτά τα εγκλήματα οι αριστεροί παραμένουν ατιμώρητοι, αμετανόητοι και έτοιμοι να τα επαναλάβουν.
ΤΡΥΠΑ ΤΗΣ ΤΑΤΑΡΝΑΣ
Στη φοβερή άβυσσο της Τατάρνας Ευρυτανίας, ρίχτηκαν ζωντανοί πάνω από 3.000 άνθρωποι από όλη τη Δυτική Ελλάδα. Συγκεντρώνονταν στο χωριό Χαλκιόπουλο και μετά από εξαντλητική και βασανιστική πορεία στα βουνά, έφταναν στο βάραθρο. Εκεί, σπρώχνονταν στο χάος δεμένοι ανά δύο από τους καρπούς, κάτω από τους καγχασμούς, τις βρισιές και τα χτυπήματα των αιμοδιψών Ελασιτών. Τα σώματα τους βρίσκονται ακόμη στα έγκατα της γης λόγω του αχανούς βάθους αλλά και της ρίψης μεγάλης ποσότητας οικοδομικών υλικών.Υπολείμματα των νεκρών εμφανίζονται σποραδικά στη λίμνη των Κρεμαστών μέσω των υπόγειων υδάτων.
Το βάραθρο ήταν υπό την εποπτεία του αρχιεγκληματία κομμουνιστή Θανάση Κλάρα (Άρη Βελουχιωτη, ένας απο τους μεγαλύτερους τεμπέληδες που έχει γνωρίσει η Ελλάδα)
ΦΕΝΕΟΣ
Στον Φενεό Κορινθίας δολοφονήθηκαν μαρτυρικά περίπου 4.000 άνθρωποι από όλη την Βόρεια Πελοπόννησο. Μετά από κράτηση τους στη Μονή Αγ.Γεωργίου όπου βίωναν κάθε είδους εξευτελισμούς και μαρτύρια, σφάζονταν στις πέριξ της Μονής πλαγιές. Αργότερα, στο κοντινό Κακοβούνι ανακαλύφθηκε ένα πολύ βαθύ βάραθρο. Από τότε, κάθε βράδυ δεκάδες κρατούμενοι έπαιρναν το δρόμο για τον φρικτό θάνατο. Με τα χέρια δεμένα πισώπλατα, δεχόταν τις μαχαιριές και τα χτυπήματα των αριστερών φονιάδων όπως οι Πισογιαννάκης, Πρόβας, Σερμπέτης κ.α. και πετάγονταν, συχνά ημιθανείς, στο τρομερό βάραθρο. Όταν ανασύρθηκε μεγάλος αριθμός πτωμάτων, τα περισσότερα θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους γύρω από το βάραθρο. Πολλά ακόμη θύματα σε άλλες τοποθεσίες, κατασπαράχθηκαν από άγρια ζώα.
Τα Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως της Κορινθίας και Αργολίδας τελούσαν υπό την εποπτεία του μπολσεβίκου κακούργου, Θεόδωρου Ζέγκου
ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΤΑΡΑΤΣΑ
Σε αυτό το βάραθρο με το πολύ στενό άνοιγμα και το τεράστιο βάθος, ρίφθηκαν αντιφρονούντες των Μολάων και της Λακωνίας. Εδώ εγκληματούσε ο σαδιστής κακούργος καπετάν Καλόγηρος, Νίκος Λάτσης.
ΣΤΙΜΑΓΚΑ
Παράλληλα με τη γενοκτονία του Φενεού, εκτεταμένες σφαγές από τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ έγιναν και στην περιοχή Στιμάγκας Κορινθίας, επί του λόφου της Ευαγγελίστριας. Περιγράφεται ακόμη και περίπτωση καννιβαλισμού, από τους δαιμονισμένους κομμουνιστές. Τα πτώματα βρέθηκαν διάσπαρτα στις χαράδρες και τις πλαγιές ενώ κατορθώθηκε να αναγνωριστούν πάνω απο 800 θύματα, τα ονόματα των οποίων βρίσκονται στο εκεί μνημείο.
ΣΦΑΓΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΟΥ
Στην προσπάθεια του το ΚΚΕ να εξοντώσει κάθε ένοπλη αντιστασιακή ομάδα εκτός του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, δολοφόνησε τον ήρωα βενιζελικό συνταγματάρχη Δημήτρη Ψαρρό και τριακόσιους από τους άντρες του, του 5-42 Συντάγματος Ευζώνων. Οι άντρες του Ψαρρού βασανίστηκαν άγρια πριν σφαγιαστούν. Οι δολοφονίες έλαβαν χώρα κυρίως στο Κλήμα Δωρίδας, αλλά και στο Δρακοκάρκαρο Παρνασσού.
ΑΓΙΟΝΟΡΙ
Το καλοκαίρι του 1944 οι σφαγές εντάθηκαν στην περιοχή της Αργολιδοκορινθίας. Ιθύνων νους των εγκλημάτων ο κομισσάριος του ΚΚΕ Δημήτρης Ανδρεαδάκης. Γιά τη διάπραξη των σφαγών επιστρατεύτηκαν επαγγελματίες χασάπηδες-εκδοροσφαγείς, οι Δημήτρης Κούρος και Κώστας Χαύτας. Με τη συνέργεια μελών της ΟΠΛΑ Αργολίδας και Ελασιτών του καπετάν Γραβιά, οι προαναφερόμενοι κάνοντας χρήση των χασαπομάχαιρων τους, κατέσφαξαν οικογένειες, παιδάκια ακόμη και τρίχρονα νήπια όπως ο Δημητράκης Ράπτης από τη Μιδεα.
ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ
Στην περιοχή της Επιδαύρου έδρασε ο λυσσαλέος Ελασίτης καπετάν Λευτεριάς (Γιώργος Λέκκας), με βοηθό του τον Νικόλα Σμυρλή. Στο ξεροπήγαδο της Κρίπηζας Επιδαύρου, μαρτύρησαν αντιφρονούντες από το Αραχναίο και την Αγνούντα.
ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ
Η πιό απάνθρωπη σφαγή Ελλήνων. Μετά τα φονικά γεγονότα της Καλαμάτας, μεγάλο πλήθος κόσμου μαζί με άνδρες των Τ.Α. κατέφυγε στην κωμόπολη του Μελιγαλά γιά να προστατευτεί από τις εκκαθαρίσεις των κομμουνιστών.
Μετά από σκληρή μάχη στην οποία οι Ελασίτες υπερτερούσαν συντριπτικά σε αριθμό και οπλισμό, επακολούθησε σφαγή 2.000 αιχμαλώτων η οποία κράτησε γιά μέρες. Το μακελειό δεν περιορίστηκε στο Μελιγαλά, αλλά επεκτάθηκε σε όλη την γύρω περιοχή. Οι μελλοθάνατοι, άυπνοι διψασμένοι και πεινασμένοι, υποχρεώνονταν δεμένοι με συρματόπλεγμα ανά τρείς, να βαδίσουν χιλιόμετρα ξυπόλυτοι φορώντας μόνο τα εσώρουχα τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας προς τον Γολγοθά, δεχόταν ταπεινώσεις, τρομοκρατία και βιαιοπραγίες από τους αιμοδιψείς κομμουνιστοσυμμορίτες. Πολλοί σφάζονταν κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Όσοι κατάφερναν να φτάσουν στο τέρμα, ένα μεγάλο ξεροπήγαδο, περίμεναν τη σειρά τους παρακολουθώντας τους άλλους αιχμάλωτους να κατακρεουργούνται. Φοβερές κραυγές πόνου αναμειγνύονταν με σπαραχτικούς θρήνους των κατοίκων, τους οποίους οι κατσαπλιάδες είχαν υποχρεώσει να παρακολουθούν τη θανάτωση των δικών τους ανθρώπων. Μπροστά στην πηγάδα είχαν σχηματιστεί λίμνες αίματος, ενώ ανθρώπινα μέλη βρίσκονταν διάσπαρτα παντού. Όταν έφτανε η σειρά τους, οι μελλοθάνατοι οδηγούνταν στο στόμιο του ξεροπήγαδου. Εκεί με τσεκούρια, κλαδευτήρια και πριόνια, σφάζονταν κατά τον αγριότερο και σαδιστικότερο τρόπο και πετάγονταν ημιθανείς, μέσα.
Κύριοι υπεύθυνοι της φοβερότερης σφαγής της Ελληνικής Ιστορίας, οι Θανάσης Κλάρας-Βελουχιώτης, Τάσος Κουλαμπάς και Νίκος Μπελογιάννης.
Μετά τις φρικαλεότητες του Μελιγαλά, επακολούθησε μάχη και σφαγή περίπου 600 πατριωτών στους Γαργαλιάνους.
ΚΙΛΚΙΣ
Η κρυφή σφαγή της Μακεδονίας. Στο Κιλκίς κατέφυγαν κυνηγημένοι από τον ΕΛΑΣ και τον Βουλγαρικό στρατό, άνδρες της ΠΑΟ, του ΕΔΕΣ Μακεδονίας, ένοπλα αντικομμουνιστικά τμήματα και οικογένειες αντιφρονούντων. Μετά από μάχη κατά τη διάρκεια της οποίας συντρίφτηκαν οι θέσεις των αμυνόμενων από τα πυροβόλα του Βουλγαρικού στρατού, άνδρες του ΕΛΑΣ εισήλθαν στην πόλη. Επακολούθησε σφαγή των αιχμαλώτων σε όλη την πεδιάδα του Κιλκίς, ενώ ταυτόχρονα ξέσπασε ενδοποντιακός εμφύλιος στον οποίο αριστεροί Καυκασοπόντιοι δολοφόνησαν δημοκρατικούς Πόντιους των παράλιων.
Οι νεκροί υπολογίζονται μεταξύ 5 - 7 χιλιάδων.
ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ Π.Α.Ο.
Στο σχέδιο της εξουδετέρωσης κάθε αντιστασιακής οργάνωσης εκτός του ΕΛΑΣ, ώστε το ΚΚΕ να καταλάβει ενόπλως την εξουσία μετά την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων κατοχής, βαρύτατο τίμημα πλήρωσε η μεγάλη αντιστασιακή ομάδα της Μακεδονίας, η Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση (ΠΑΟ). Με συνδιασμένες επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ και του Βουλγαρικού Στρατού, αιχμαλωτίστηκαν και σφαγιάστηκαν από τους εαμοκομμουνιστές πάνω από 1.200 αντάρτες της ΠΑΟ στις Σέρρες, Τραπέζια Νικόκλειας, Βισαλτία, Προμαχώνα, Αρναία και Κιλκίς. Σύμφωνα με μαρτυρίες, αρκετοί αντάρτες της ΠΑΟ υπέστησαν εξόρυξη οφθαλμών και αφέθηκαν να πεθάνουν αβοήθητοι στις δασικές περιοχές των Τραπεζιών και της Βισαλτίας.
ΑΘΗΝΑ
Κατά τη διάρκεια του Δεκεμβρίου 1944, ορδές αλητών, περιθωριακών και εγκληματιών του ΚΚΕ ξεχύθηκαν σε όλη την πρωτεύουσα ληστεύοντας, βιάζοντας και δολοφονώντας όποιον ήθελαν. Είναι οι εφιαλτικές μέρες των σφαγών με τα κονσερβοκούτια, οι κολασμένες ημέρες των μανιακών δολοφόνων όπως οι Μονέδας, Κουκούτσης, Μπουρδής, Τζογανάκης, Μακαρώνας. Στο Περιστέρι, Τουρκοβούνια, Υμηττό, Διυλιστήρια Ούλεν, Λατομεία Κοπανά, Καισαριανή, Πειραιά κ.α. διαπράχθηκαν φρικτά βασανιστήρια και ομαδικές σφαγές. Επακολούθησε ομηρία χιλιάδων ανθρώπων, από τους οποίους πέθαναν εκατοντάδες. Οι φονευθέντες υπερέβησαν τους 25.000
ΝΤΑΛΑΜΑΝΙ
Κατά την υποχώρηση των ανταρτών του Ναπολέοντα Ζέρβα στη Κέρκυρα, οι Ελασίτες με επικεφαλής τον αιμοσταγή καπετάν Τζουμερκιώτη, Γεράσιμο Μαλτεζόρη, αιχμαλώτισαν συγγενείς των μαχητών του ΕΔΕΣ καθώς και αντιφρονούντες της περιοχής Λάκκας Σουλίου. Μετά από φοβερά βασανιστήρια, τους σφάγιασαν στην περιοχή Νταλα
Τα μαρτύρια του Ελληνικού λαού δεν έληξαν με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Επακολούθησε ο τριετής Συμμοριτοπόλεμος και το φοβερό Παιδομάζωμα 28.000 ελληνόπουλων.
Το τέλος της προδοτικής και αιματοβαμμένης κομμουνιστικής ανταρσίας που άφησε την Πατρίδα βαριά πληγωμένη και ερημωμένη και που υποθήκευσε και καταρράκωσε το μέλλον της, γράφτηκε στις κορυφές του Γράμμου και του Βίτσι όπου ο Έλληνας Στρατιώτης έδωσε τη δική του απάντηση.
Blogger Comment
Facebook Comment